Als een sneltrein leek de muziek en zang de zaal te vullen. Het ‘knalde’ aan alle kanten en de muzikaliteit spatte er van af. Maar… het ging zo snel dat mijn hart amper de tijd had om te verwerken wat er gezongen werd. Ik kon niet aanhaken bij wat er vanaf het podium gebeurde. Ik vroeg me af of het überhaupt mogelijk was.
Het voelde als een gemiste kans. Het waren prachtige waarheden die we mochten zingen. Alleen het tempo was zo hoog dat ik stopte met meezingen. Ik heb God namelijk ooit een belofte gedaan: “Ik wil alles menen wat ik zing en dat wat ik zing puur en echt is.”
Sindsdien wil ik niet gedachteloos meer zingen. Zodat ik geen liederen zing waar ik tekstueel niet achter sta. Niks meer afraffel en even ‘gauw gauw’ doe. Ik wil elk woord aan God geven en dat doe je niet even snel. Als liederen dan op hoog tempo worden gespeeld en je lijf gezellig mee swingt, maar je hoofd geen tijd heeft om te beseffen wat je zingt, dan voel ik me daar niet comfortabel bij. Net alsof ik God niet geven kan wat Hij waard is.
Sinds ik deze belofte gedaan heb aan God, ben ik me ook veel bewuster van het tempo van liederen. Voorheen kon ik nummers weleens te snel inzetten en dat zong dan misschien lekker vlot weg, maar het miste zijn oorspronkelijke doel. Tenzij het doel alleen maar zingen was.
Hoe pas jij het tempo aan?
Reactie plaatsen
Reacties